Op tijd meegaan met de bewegingen in de markt. Op tijd stoppen als je ziet dat het niet meer waardevol is. Organisaties weten dat je wendbaar moet zijn. Agile werken wordt ook hiervoor vaak als wondermiddel binnengehaald. Maar net als bij het werken aan een klantgerichte benadering en een lerende organisatie, zullen we ook hier echte veranderingen moeten doorvoeren om van agile een nuttig hulpmiddel te maken.
Veel organisaties zijn geobsedeerd door het behalen van resultaten tegen de klippen op. Ze stoppen niet op tijd. Er is al een enorme investering gedaan, het resultaat blijft uit of laat langer op zich wachten… tijd om agile in te vliegen! Lekker scrummen en kort-cyclisch werken om zo toch nog dat eindresultaat te halen. De sunk cost wordt steevast meegewogen bij het kiezen voor extra investeringen — we hebben al zoveel uitgegeven, we kunnen nu niet meer stoppen! — terwijl je beter had kunnen kijken hoe die extra kosten zich verhouden tot het beoogde eindresultaat. Wat je hebt uitgegeven ben je sowieso kwijt, daar doe je niets meer aan.
Echt agile werken betekent niet alleen korte werksprints trekken, het betekent ook investeren in kleine stukjes tegelijk. In de traditionele gang van zaken bedenken we vooraf hoeveel geld we gaan besteden aan een totaalproject, wat de scope is en over hoeveel tijd ons eindresultaat bereikt moet zijn. In zo’n project zit geen enkele wendbaarheid, want alle parameters liggen vast. Morrel je aan de scope, dan lopen tijd en kosten onvermijdelijk op, of je boet in aan de vooraf vastgelegde kwaliteit.
Alles vooraf dichttimmeren levert een schijnzekerheid op. Je lijkt te weten hoeveel tijd en geld je kwijt bent, maar de werkelijkheid pakt altijd anders uit. Werken we echt agile, dan begroten we op operationeel niveau en bekijken we per iteratie of de volgende stap de investering nog waard is. Doe je dat goed, dan ben je optimaal wendbaar en houd je de sunk cost beperkt.
Teams vinden deze wendbare manier van werken vaak erg interessant, niet in de laatste plaats omdat ze zo een beter zicht hebben op de scope van hun werk. Betalers en bepalers van projecten en investeringen vinden het vaak een stuk lastiger. Voor hen is het makkelijker om vooraf tot in detail het budget en de uitkomst van een project vast te leggen, dan om gaandeweg het proces steeds nieuwe investeringsbeslissingen te moeten nemen. In de oude situatie waren ze overal in een keer vanaf, nu lijkt er een onzekerheidsfactor ingebouwd die steeds opnieuw moet worden verrekend.
Maar een beperkte scope en kleine stappen leveren tussentijds zoveel waardevolle feedback op, dat een organisatie zich op die manier een onbetaalbare hoeveelheid wendbaarheid cadeau doet.